در سال 61 هجری قمری امام حسین علیهالسلام همچون پدرش امام علی علیه السلام شمشیر حق از نیام بیرون کشیدو علیه حکومت امویان که با ریا و تزویر بنا نهاده شده بود قیام کرد .دوره ای کهارزشهای اسلامی نابود می شد و حکومت با ایجاد ترس و وحشت فشارهای زیادی را به مردموارد می کرد و آزادی را از مردم می گرفت .امویان در این دوره تاریخی با توسل به دروغ و نیرنگ و بااستفاده از جهالت و ظاهر بینی مردم ، فساد را سازمانی نموده و در جامعه ترویجدادند و با قرار گرفتن در مناصب حکومتی و غارت بیت المال و بی عدالتی عرصه را برمردم تنگ کردند . امام حسین (ع) جریان پشت پرده آن روز امویان را رو کرد و به روی پرده آورد . یکی از علل مهم گرویدن مردم به امویان و شهادت امام حسین(ع) جهالت مردم بود .از طرفی هممی دانیم امام حسین با یزید مبارزه نمی کرد ، او بالاتر از این بود که هدفش شخص وفرد باشد، هدف او اصولی و کلی بود . حضرت می فرماید : من برای امر به معروفو نهی از منکر قیام می کنم. مگر نمی بینید که به حق عمل نمی شود واز باطل جلوگیری نمی گردد.
امام حسین با این هدف مقدس قیام کرد . قیامی که عزیزانش به فجیع ترین حالت جان دادند و در منتهی درجه تشنگی قرارگرفتند. خاندانش اسیر شدند ، پیکر مطهرش قطعه قطعه شد .او هر آنچهداشت در راه خدا نثار کرد. و فقط یک چیز برای او باقی ماند و آن روح بلند و ملکوتی او بودکه هرگز شکست نخورد . و این پرسش که چطور روح بشر می تواند این اندازه شکست ناپذیرباشد ، توجه انسان را به خود جلب می کند . تاریخ یک چنین فضائل انسانی را غیر از کربلا در جای دیگر به روی خود ندیده است .
بنابر این ، چنین حادثه عظیمی را باید زنده نگه داشت . اگر اشکی برای امام ، خاندان و یاران با وفایش ریخته می شود که ائمه نیز سفارش نموده اند . باید در مسیر پرورش و تربیت روح ما باشد تا ذره ای از نور ایمان امام در ما بتابد و کمی از غیرت ، همت ، حریت و عدالت خواهی او در ما تجلی کند و با پیروی از امام بسمت کمال حرکت کنیم .
در ایام محرم آیین های سوگواری برپا می شود و مردم در مجالس روضه شرکت می کنند ، نذری می دهند ، در سوگ امام حسین (ع) گریه می کنند و اشک می ریزند . قصد و نیت هم این است که رضای خدا و شفاعت امام حسین (ع) تحصیل شود . اما اگر کسی گمان کند که تحصیل و خشنودی خدای متعال راهی دارد و تحصیل و خشنودی امام حسین (ع) راهی دیگر ،اشتباه کرده و دچار ضلالت بزرگی شده است .
اینطور نیست که خداوند با انجام دادن واجبات و ترک گناهان راضی می شود ولی امام حسین (ع) با این کارها کاری ندارد ، و رضای او در این است که مثلا برای فرزند جوانش علی اکبر (ع) گریه کنیم تا تمام گناهان ما حتی حق الناسهائی که بر گردن داریم را شفاعت کند تا بخشیده شود .
به تصریح آیات و روایات حق الناس بخشیده نمی شود مگر اینکه صاحب حق راضی شود .البته بسیاری از مردم حق الناس ریز و درشتی را بر گردن دارند که به علت سهل انگاری یا نا آگاهی مدیون دیگران شده اند .
ولی زمانی که با آگاهی کامل حق وحقوق فرد یا گروهی تضییعمی شود انتظار این نیست که با ریختن اشکی به اندازه بال مگس مورد شفاعت امامی کهخود الگوی مبارزه با ظلم و بی عدالتی است ، قرار گیرد . امامی که در شب عاشورا به یارانش توصیه کرد اگر کسی دینی بر گردن دارد، در رکاب او نجنگد ، برود ، به دین و تعهد خود عمل کند، چگونه می توان انتظار داشت که چنین امامی نزد پروردگار شفیع و سنگری شود برای ما انسانهای گناهکار
نتیجه اینکه انجام فریضه های دینی ، تحصیل رضای خداوند را به دنبال دارد و کسب رضایت و شفاعت امام حسین (ع) نیز از همین مسیر عبور می کند .اینطور نیستکه فقط باگریه کردن امام حسین (ع) خشنود شود و در محضر الهی مردم را شفاعت کند وهمه گناهان بخشیده شود .
بنابراین ، نه تنها اینگونه تصویری از شفاعت امام حسین (ع) باطل و نادرست است بلکه جایگاهی در محضر عدل الهی ندارد . شهادت امام حسین (ع)برای بر پایی برنامه عملی اسلام و قانون قرآن بوده و شیعه واقعی امام حسین (ع)باید به این مقررات و احکام اسلامی پای بند باشد .
به امید آنکه از شیعیان واقعی آن حضرت باشیم وبه آموزه های ایشان عمل نماییم.
به امید آن روز
صادق تفکر
درباره این سایت